Ze Zaspow/Saspow. Na ponyju kokota łapaś? W Zaspach smy to zajźonu sobotu tak dožywili. Z ponyjowego dwóra w Gołkojcach su sebje organizatory swěźenja dwa skludnej kónika wupóžycyli. Źewjeś gólcow w šulskem starstwje jo se wuběźowało. Su jěchali se wótměnjujucy na ponyjoma pśez z dubowym listom wobwite wrota a se za tam wisecym kokotom naśěgowali. Tak su se wuběźowali wó cesć prědnego, drugego a tśeśego krala. Wósebnje zwjaselece jo było, až jo se 11 małolětnych źowćow a 9 žeńskich na žnjeński swěźeń serbsku drastwu woblakło. Źowćka su gnali, chto zamóžo nejspěšnjej žabu na karce pśez gjarbatu łuku karowaś. Kokot a žaba wšak stej byłej z płata zešytej. Tak njemusy se w nimskich casnikach tenraz nichten wó nałogu njeznaty na Serbow gubu drěś. Howacej pak jo serbski nałog wokoło „kokota“ kaž pla dorosćonych młodych muskich wótběžał. Dla wšakich pśicynow ga pśewjeźo se łapanje kokota w Zaspach njepšawidłownje. Wótergi z wótstawkami žednych lět, za tym lěc jo dosć chrobłych pachołow abo nic. Aby nałog tak „njewusnuł“, jo se Drastwowe a domowinske towaŕstwo z.t.