Ze Slěpego/Schleife. Dnja 25. septembra jo dało za nas něgajšne wukniki Serbskeje rozšyrjoneje wušeje šule (SRWŠ) wósebnu a rědnu góźbu k swěśenju. Pśed 50 lětami, ga 1971, smy my w Chóśebuzu našu abituru złožyli. Tak jo se rědowniske zejźenje na puś spórało. Wutšobnje stej nas pśe-pšosyłej naš něgajšny sobuwuknik Hartmut Rychtaŕ a jogo žeńska do Slěpego. Chtož jo někak mógał to zwónoźeś, ten jo, to se wě, tam tek pśišeł. Žedna droga njejo była pśedaloka. Z Kamjenice (Chemnitz), Dessau a Chóśebuza smy pśidrogowali. A chtož bydli w Slěpem abo w Trjebinje (Trebendorf), ten jo mógał howko samo kólasowaś.

Wjele smy měli jaden drugemu wulicowaś, kak jo se nam zejšło pó slědnem rědowniskem zmakanju pśed tśimi lětami. Dokulaž smy něnt wšykne rentnarje, njejo wěcej to źěło w rozgronach we fokusu stojało, ale głownje naše hobbyje – na pśikład gjartnarjowanje, drogowanje, źiwadło, cytanje, warjenje a tak dalej. Wósebnje wjele pak jo se wó źiśiźiśach wulicowało. Wóni ga su ta wjelika gluka wót nas wšyknych.