Na lětosnem 24. aprylu wótpócywa ceptaŕ, pěsnjaŕ a casnikaŕ Fryco Rocha južo 75 lět pód dernom. Ale na jogo rowje njerostu daniž tšawicki daniž strusacki, a mimoduce njezbadaju, až spijo tudy spomnjeśa gódny serbski luź pśi boce swójeje žeńskeje a jeju syna z manźelskeju.
Swóje mysli wó smjerśi – namakane w Korla Jordanowej zběrce Rochowych rukopisow z lěta 1931 – jo wobstarny, pśisamem 70lětny literat drastwił do krotkeje napominajuceje štucki:
Smjerś skoro k tebje stupijo
a njejo žeden cas śi dany,
na droze tebje nadejźo
srjejź žywjenja wubrany,
lěc gótowy ab nic, dejš hyś
a se pśed Bogom zagroniś.
Gnujuce słowa wó roztylahyśu běšo něga raz namakał Ernst Moritz Arndt (1769-1860) z kjarližom „Geht und grabt mein Grab“. Swójo serbske basnjenje jo Fryco Rocha stajił do kniglickow Nowe sakopowaŕske z lěta 1910. Prězy stoj Nakład a dostasch pla spißaŕa, a na b. 68 jo wobspomnjete: Þykne pschawa ma spißaŕ hobchowane.