Lube źiśi,

tuchylu jo wence pšawy raj. Wjele sněga jo napadało! Něnto móžomy wence sněgowego muža twariś!

Jadna wěc jo hyšći lěpša. Wy móžośo kuždy źeń na sańkach do źiśownje abo do šule jězdźiś! Snaź buźo Waša mama abo nan Was śěgnuś.

Ale wótpołdnja a na kóńcach tyźenja móžośo sami sańkowaś. Wjele jsow ma někaku górku za to. W Strjažowje jo Marijina góra, w Janšojcach Špicna góra, w Žylowje Winica a w Brjazynje teke Winica. Měsćańske źiśi mógu na pśikład na Žandojsku góru (Sanzeberg) hyś. Ceło małe wacki se rozwjasele we Puškinowem parku. Tam mógu se z nasypa pśi starej měsćańskej muri dołoj pušćaś, huj! Tam njejo nagle daniž wusoko. Latarnje wuswětliju wšykno na wjacorach.

Ja cu Wam hyšći ludowy spiw pśedstajiś. Wón pasujo derje k zymskemu casoju, jomu se groni „Ha pisane su sańki“. Melodija jo namakaś we „Towaršnym spěwniku“, kótaryž jo 1980 wujšeł w Ludowem nakładnistwje Domowina.

Ha pisane su sańki

a klinkotate kónje.

A źo ga ty něnt jěźoš,

ty rědny Janko mój?

Śi njegronim!

Ty lěpšych mysli buźoš,

gaž pśijaznje mě šepnjoš,

a źo ga něnto jěźoš,

ty rědny Janko mój?

To pósłuchaj!