Mjazy 1925 a 1945 mějašo wejsański ceptaŕ HaHü kužde mósćańske góle pód rukoma. Pitśku źiwno jo, až musy wón 1945 ze šulskeje śpy do sowjetskego pópajźeństwa.

Toś wjaselachu se w Mósće, ako kśěšo ten „njewójak“ HaHü pó pěś lětach w rusojskem lěgwje doma zasej ceptariś. Šulska wušnosć pak běšo spěrata. Akle pó interwenciji kněza dr. Frida Mětška mějachu mósćańske źiśi zasej swójog ceptarja. A ten jich „nowy wucabnik“ namakajo se ned do něto se kněžecych šulskich wobstojnosćow a wucy ako pjerwjej z mudrosću, chwali z lubosću a mjena, joli to notne.

Raz myslašo se ten luź z luboznym pósmjejkom: Mimo serbskeg spiwanja njejo wjas pšawje na flace – toś załožyjo chor.

A wón zasej pišo. Tencas we tych dwaźastych lětach běšo Fryco Rocha jomu do rady dał, až dejał pisaś, wšak wumějo tak rědnje wulicowaś. Tak běšo nastała jogo druga lubosć: pisanje krotkich wulicowańkow zwětšego za Pratyju a Casnik. Gaby se raz wšykne gromadu pytali, by nastali tłuste knigły.